piątek, 21 października 2011

lektury z podstawówki, czyli jak polubiłam czytanie


lata świetlne minęły od czasu, gdy czytanie lektur było dla mnie mordęgą. w pierwszych latach szkolnych nie miałam najmniejszej ochoty na czytanie. jakoś tego nie lubiłam. na szczęście pojawili się w moim życiu ludzie, którzy wyplenili ze mnie nastawienie antyksiążkowe;)

pierwsza była Renia. w głowie mi się nie mieściło, żeby siedzieć w wakacje w domu i czytać! wolałam mieć pozdzierane łokcie i kolana, budować w piaskownicy zagrody dla zwierząt i łazić po drzewach, niż siedzieć spokojnie i czytać. do dziś nie wiem (nie pamiętam?), jak do tego doszło, że zaczęłam czytać z własnej woli. i nie tylko lektury, ale też książki nadprogramowe;) może przyczyna leżała w wyjątkowości jej hobby, a może w moim dążeniu do bycia choć trochę inną od reszty klasy, będąc jednocześnie podobną do kogoś wyjątkowego – nie potrafię jednoznacznie tego stwierdzić. jednak zanim polubiłam czytanie, migałam się jak tylko potrafiłam;)

później były wspaniałe polonistki, które nie tylko kazały czytać obowiązkowe lektury, ale także, a może przede wszystkim, potrafiły zachęcić do sięgania po inne książki.

pamiętam, że pierwsza książka, której nie doczytałam to "Dzieci z Bullerbyn" (na szczęście:P się rozchorowałam i ominęło mnie jej omawianie;)). z pełną premedytacją czytałam co drugą stronę "W pustyni i w puszczy", ale tylko do czasu, aż akcja się nie rozwinęła;) później była "Ania z Zielonego Wzgórza" – podchodziłam do tej książki już 4 razy, ale ciągle nie udało mi się wczuć w tamtejszy klimat. "Krzyżaków" spotkał jeszcze gorszy los niż przygody Nel i Stasia - przyrodę wolałam podziwiać na żywo, a nie wyobrażać ją sobie, zdarzyło mi się omijać nie tylko akapity czy strony, omijałam niektóre rozdziały. więcej szkolnych przewinień nie pamiętam:)

poza klęskami były też sukcesy - jako pierwsza (Renia skończyła dzień później:)) w klasie przeczytałam "Kajtka", "O psie który jeździł koleją", "Awanturę o Basię". z perspektywy czasu stwierdzam, że były to najpiękniejsze i chyba najsmutniejsze książki mojego dzieciństwa. może przesadzam, ale w pamięć wbiły mi się głównie ich smutne fragmenty. gdzieś później byli jeszcze "Chłopcy z Placu Broni" - króciutka książeczka, która porusza mnie za każdym razem, gdy do niej wracam.

nie pamiętam, w jakim wieku zapisałam się do Biblioteki Miejskiej, ale jestem pewna, że dość szybko przestały mi wystarczać zasoby z działu "dla dzieci i młodzieży". Nie żebym była dzieckiem wybitnie rozwiniętym;) po prostu część książek Krzysztofa Petka była dostępna tylko w dziale dla "dorosłych":P już wtedy wiedziałam, jakie książki nie są dla mnie – literatura dla dziewczynek wydawała mi się tak przelukrowana, tak bardzo raziła mnie dziewczęcą delikatnością i posłuszeństwem...! na mojej karcie bibliotecznej niepodzielnie królował Pan Samochodzik, Gęsia skórka, książki wspomnianego już pana Krzysztofa i inne utrzymane w podobnych klimatach;) dopiero po jakimś czasie zaczęłam buszować po regale z książkami pani Siesickiej i pani Musierowicz:) oczywiście  w późniejszym okresie nie ominęła mnie fascynacja historią Pottera (filmy widziałam chyba ze trzy, ale książki przeczytałam wszystkie:)) i zajawka na "Władcę pierścieni" (dlaczego u Tolkiena jest tak niewiele kobiet??).

teraz trochę żałuję, że uparłam się nie czytać literatury bardziej kobiecej, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło:) myślę, że do niektórych książek (ba! niektórych gatunków literackich!) musiałam dojrzeć;) postanowiłam, że nadrobię niektóre zaległości i zabiorę się za te książki, których (z różnych względów) nie udało mi się przeczytać. na pierwszy ogień poszła pani Austen... o skutkach tego spotkania innym razem;P obiecuję sobie (co roku..), że kiedyś doczytam choć jedną książkę o rudej Ance;) czas pokaże;)

a Wy? jakie książki z dzieciństwa pamiętacie? do jakich wracacie?

3 komentarze:

  1. Ja chyba zawsze lubiłam czytać i nikt mnie nie musiał tym zarażać. Podobne książki pamiętam, chociaż zaczęło się od bajek czytanych przez rodziców a potem samodzielnie. Nie wiem czemu ale opowieść o przygodach Robinsona Crusoe strasznie mnie nudziła, chociaż lubię książki przygodowe. Z tych wcześniejszych pamiętam jeszcze "Karolcię", "Zaczarowaną Zagrodę" i "Kubusia Puchatka". W przypadku większości poważniejszych lektur typu "Potop", "Krzyżacy", "Lalka" itp. nie dobrnęłam do końca, zazwyczaj odpadałam po pierwszym tomie.
    Nigdy nie myślałam o czytaniu jako o oryginalnym hobby.

    OdpowiedzUsuń
  2. panią Austen to i ja mam w planach od dawna, póki co jednak goni mnie dużo innych lektur, ale wciąz o tym pamietam i przeczytam kiedys.
    ja za to czytałam chyba wszystkie szkolne lektury ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. MO, jak myślisz, skąd się w ludziach bierze ten mały diabełek, który nie pozwala na doczytanie dzieł tych, co to wielkimi pisarzami byli?;) mnie od tych książek odrzucało głównie dlatego, że tematy w nich poruszane nie były w stanie wzbudzić mojej uwagi; "archaiczny" język niektórych z nich stanowił raczej wyzwanie, niż przeszkodę;)

    Beatko, pani Austen mnie wykończyła...!;)

    OdpowiedzUsuń